Het is voor mij een behoorlijke drempel geweest om het eerste contact te leggen met de klassiek homeopaat. Ik herinner me niet eens hoe lang ik al diverse lichamelijke klachten heb. Ze sluipen er in en worden zelfs, gek genoeg, ‘vertrouwd’. Tot het moment dat ik voel dat ik zo niet meer verder kan. Vooral de constante mist in mijn hoofd, het altijd moe zijn en niet meer kunnen nadenken breken me op. Aangespoord door mijn echtgenoot leg ik het eerste contact met Henriette. Ik laat een bericht achter op haar website. Als zij mij de dag erna per mail vraagt om haar te bellen om samen te kijken wat mogelijk is, bel ik haar.
We hebben een fijn telefoongesprek en toch ben ik nog wel wat sceptisch. Ik wil nog even nadenken. Ik lees op de website over PMA coaching. Het spreekt me aan. Maar is het wel wat voor mij? Durf ik het aan? Daarna beslis ik om mezelf een eerlijke kans te geven en een afspraak is snel gemaakt.
Ik herinner me dat ik bij de eerste sessie voorbereid aankom. Dat wil zeggen, ik heb wat opgeschreven om te bespreken. Dat papier heb ik tijdens de drie uur durende sessie niet in mijn hand gehad. Het loopt heel anders. Ik ben hier niet in control en moet vooral gaan voelen. Hoe eng is dat. Toch lukt het me om uiteindelijk mijn ogen gesloten te houden, te gaan voelen en te vertellen wat ik voel. Ik begin het zelfs fijn te vinden. Door de vragen die Henriette me stelt kan ik zelfs deze dag naar mijn tienjarige ik. Ik ben nu 63.
Aan het eind van de sessie vraagt Henriette mij of ik open sta voor een homeopathisch middeltje. Als ik daarop bevestigend antwoord krijg ik een heel klein buisje. Het advies daarbij: minstens vijf keer hard schudden, bijvoorbeeld door te slaan op je hand, dopje openen, even snuiven en dopje dicht. Dat twee keer per week. Ik moet even lachen, want de sceptische kant is er toch weer. Twee keer per week… ja hoor.
Thuis gekomen ben ik direct begonnen. Maar twee keer per week? Een week heeft zeven dagen, dus ik besluit iedere drie dagen een snufje te nemen. Op het dwangmatige af. Ook dat past bij mijn gesteldheid. Nadat ik twee keer een snufje heb genomen heb ik een heel druk weekend. Iets waar ik de laatste jaren heel veel moeite mee heb. Op zondagavond zegt mijn man: “hoe is het mogelijk dat je zo helder bent en nog zoveel energie hebt!” Ik heb het zelf niet eens opgemerkt. Blijkbaar mis ik niet hetgeen me al zolang in zijn greep heeft en nu dus weg is. Nu al! Ik ben werkelijk met stomheid geslagen. De mist in mijn hoofd is zo goed als weg. Ik functioneer met een open vizier, heb zin in dingen, ben relaxt, maak geen problemen die er nog niet zijn.
Inmiddels heb ik er vijf sessies opzitten. Met, soms zeer, heftige momenten. Ik snuf nog steeds. Maar soms ook een hele week niet. Het gaat nu echt goed. Ik geef toe dat ik het best wel een beetje eng vind. Stel dat de mist weer terugkomt? Maar een mens lijdt (dikwijls) nog altijd het meest door het lijden dat hij vreest. Het gaat nu goed en ik ben blij. Mocht het onverhoopt toch minder gaan met mij, en ik kan het met de tools die zijn aangereikt niet zelf oplossen, dan weet ik Henriette zo weer te vinden.
Dus beste lezer / twijfelaar… ga over die streep en het gun het jezelf!
Lieve groet, Loes